25 d’abril 2012

Crónica Trail Mallorca Serra de Tramuntana 2012

Arribada épica...
La veritat és que no se per on començar ja que ha estat una cursa que no m'hauria imaginat abans de sortir. A les 8 sortim el Comando Andratx cadascun al seu ritme i els seus objectius previstos. El meu era acompanyar enguany a na Maria Antònia per aconseguir que fossi finisher.
Al davallar pel Cingles tot el que teníem previst s'enfonsa quan na Mª Antònia es torça els dos turmells, arribada a Deià, miram com estan i com que no havia fisio decidim anar fins Sóller i veure com anam.
La davallada final a Sóller li va fatal i a partir d'aquí ja li don els pals per fer tota la cursa.
Un cop arribats a Sóller tampoc hi ha fisio i entre l'infermer i els responsables del control (la família Rullan excepcional com sempre) l'indiquen que ho deixi però ella, caparruda, demana que li embenin i decideix continuar (amb dos c...).
La pujada al barranc la feim a ritme moooolt lent i com que no la volia deixar tota sola vaig amb ella sense adonar-me'n que aquest ritme acabaria destrossant-me muscularment per anar tan poc a poc (supòs que estar de peu el dia abans des de les 16 hores fins les 24 hores muntant la sortida a Andratx no va ajudar molt). Abans d'arribar a la creu els quàdriceps me comencen a pujar i quan davallam cap a Cúber l'isquio em dona dos avisos, el darrer bastant fort i ens obliga a tornar a caminar.
Un pic al pla anam trotant fins la Font des Noguer on em mir i veig que tinc l'isquiotibial com una pedra i que a les Voltes des Galileu m'ho podria rompre. Mentrestant na Mª Antònia es torna a canviar els embenatges i com que ens trobam a en Vicenç junt amb un grapat d'andritxols decideix continuar. Aquí ja tinc clar que és millor una retirada a temps ja que no he de guanyar res i ella ja està acompanyada així que me'n vaig cap a Lluc a esperar-la.
Un pic arribat a Lluc veig molts companys fotuts com n'Ernesto o en Román que esperava a na Carme. També veig en Ramón nostre que li ha deixat n'Elena i va molt be de temps. Mentre esper a na Mª Antònia puc veure com passen en Joan i en Vicenç cadascun al seu ritme veient-se ja finishers.
Finalment compareix na Mª Antònia que ha patit moltíssim a les Voltes (ja li havia pronosticat així com tenia els turmells), veure als seus fills l'anima molt i torna a canviar-se els embenatges amb la sort de que arriba en Pep Mª Natta i en Jorge Simón junt amb un altre parell que decideixen anar caminant acompanyant-la.
En Pep i en Jorge (mai oblidaré el que vareu fer per ella) l'acompanyen fins l'asfalt on tiren ja que volen arribar dins el temps oficial i na Mª Antònia comença a trotar a ritme molt suau per la carretera. Mentrestant jo ja estic a Pollença informant-me de com anava i veient que anava molt justa de temps.
Quan queden 5 minuts m'avisa de que està al poble amb la mala sort de que es perd i no es troba amb en Dani Salas que havia sortit a acompanyar uns altres corredors que anaven per darrera seu.
Finalment i gràcies a en Baldo que no atura el rellotge pot arribar amb un temps de 16 hores i 3 minuts amb dos esquinços de grau 2 a cada turmell que quasi no la deixaven ni caminar.
Al dia següent visita a l'hospital, immobilització de les dues cames i una setmana sense posar els peus al terra però amb l'alegria de poder dir que és finisher de la Trail!!
La resta de companys del Comando Andratx arriben tots havent complit els seus objectius de forma totalment sobrada amb na Mª Jesús arribant en poc més de 9 hores (i ens comenten que anava trotant sense forçar), na Mirri en 10 hores i pico, en Ramón i n'Elena en 11 hores i pico, en Joan apurant les 12 hores i en Vicenç en 15 i pico. L'enhorabona a tots!! sou uns campions!!
Ara toca recuperar i començar a pensar en nous reptes, per la meva part en unes setmanes començaré la preparació de l'Ultra de l'any que ve. I vosaltres que fareu??
El Comando Andratx moments abans de la sortida...
En Vicenç arribant a Soller...
Aquesta crec que ni es va cansar...
Na Mirri encara reia...
Bueno, la verdad es que no se por donde empezar puesto que ha sido una carrera que no me habría imaginado antes de salir. A las 8 salimos el Comando Andraitx cada uno a su ritmo y sus objetivos previstos. El mío era acompañar este año a Maria Antònia para conseguir que fuera finisher.

Al bajar por los Cingles todo lo que teníamos previsto se tuerce cuando Mª Antònia se tuerce los dos tobillos, llegada en Deià, miramos como están y cómo que no había fisio decidimos ir hasta Sóller y ver como vamos.
La bajada final a Sóller le va fatal y a partir de aquí ya le dejo los palos para hacer toda la carrera.

Una vez en Sóller tampoco hay fisio y entre el enfermero y los responsables del control (la familia Rullan excepcional como siempre) le indican que lo deje pero ella, cabezota, pide que le venden y decide continuar (con dos c...).

La subida al barranco la hacemos a ritmo muuuuuy lento y cómo que no la quería dejar a solas voy con ella sin darme cuenta que este ritmo acabaría destrozándome muscularmente por ir tan poco a poco (supongo que estar de pie el día antes desde las 16 horas hasta las 24 horas montando la salida en Andratx no ayudó mucho). Antes de llegar a la cruz los cuádriceps me empiezan a subir y cuando bajamos hacia Cúber el isquio me da dos avisos, el último bastante fuerte y nos obliga a volver a andar.

Una vez en el llano vamos trotando hasta Font des Noguer donde me miro y veo que tengo el isquiotibial como una piedra y que en las Vueltas des Galileu me lo podría romper. Mientras tanto  Mª Antònia se vuelve a cambiar los vendajes y cómo que nos encontramos a Vicente junto con un grupo de andritxoles decide continuar. Aquí ya tengo claro que es mejor una retirada a tiempo puesto que no tengo que ganar nada y ella ya está acompañada así que me voy hacia Lluc a esperarla.

Una vez en Lluc veo muchos compañeros mal como Ernesto o Román que esperaba a Carmen. También veo a nuestro Ramón que le ha dejado Elena y va muy bien de tiempo. Mientras espero a  Mª Antònia puedo ver como pasan Joan y Vicente cada uno a su ritmo viéndose ya finishers.

Finalmente aparece Mª Antònia que ha sufrido muchísimo en las Vueltas (ya le había pronosticado así como tenía los tobillos), ver a sus hijos la anima mucho y vuelve a cambiarse los vendajes con la suerte de que llega Pep Mª Natta y Jorge Simón junto con otro par que deciden ir andando acompañándola.
Pep y Jorge (nunca olvidaré lo que hicisteis por ella) la acompañan hasta el asfalto donde se van puesto que quieren llegar dentro del tiempo oficial y Mª Antònia empieza a trotar a ritmo muy suave por la carretera. Mientras tanto yo ya estoy en Pollença informándome de cómo iba y viendo que iba muy justa de tiempo.

Cuando quedan 5 minutos me avisa de que está en el pueblo con la mala suerte de que se pierde y no se encuentra con Dani Salas que había salido a acompañar otros corredores que iban por detras suya.
Finalmente y gracias a Baldo que no para el reloj puede llegar con un tiempo de 16 horas y 3 minutos con dos esguinces de grado 2 a cada tobillo que casi no la dejaban ni andar.

Al día siguiente visita al hospital, inmovilización de las dos piernas y una semana sin poner los pies en tierra pero con la alegría de poder decir que es finisher de la Trail!!

El resto de compañeros del Comando Andratx llegan habiendo cumplido sus objetivos de forma totalmente sobrada con Mª Jesús llegando en poco más de 9 horas (y nos comentan que iba trotando sin forzar), Mirri en 10 horas y pico, Ramón y Elena en 11 horas y pico, Joan apurando las 12 horas y Vicenç en 15 y pico. La enhorabuena a todos!! sois unos campeones!!

Ahora toca recuperar y empezar a pensar en nuevos retos, por mi parte en unas semanas empezaré la preparación del Ultra del año que viene. Y vosotros que haréis??
N'Elena per Cúber...
En ramon i la seva entrada triomfal...
Arribant a Lluc amb els nins...
Així han quedat... pos aquesta foto per no ferir sensibilitats amb les altres...

7 comentaris:

  1. Molt bona crònica. ENHORABONA, família! Sou un gran exemple per als vostres fills. No oblidareu mai aquest dia. Na Maria Antònia ens ha demostrat que un pot aconseguir tot el que es proposi! Envia-li un forta abraçada i si necessitau qualsevol cosa: que us fem algun encàrrec, ajuda amb els nins o la casa, només ho heu de dir.

    ResponElimina
  2. Enhorabuena al comando Andratx, a ti por crear ese grupo tan bueno y por la aportación al mundo del ultrafondo mallorquín con tus continúas salidas y rutas por Andratx, pero especialmente a M. Antonia por su lucha y entrega....Pau, las mujeres están hechas de otra pasta!!! Un abrazo para los 4.

    ResponElimina
  3. Molt bona crònica Pau. Una forta abraçada per na Maria Antònia. Salut i força!!!

    ResponElimina
  4. Jajajaja, se ha demostrado quien los lleva bien puestos en la familia, enhorabuena a todo el comando y en particular a tu señora que se ha salido. OLLLEEEEEEEE por ella, se ha ganado a base de bien su finisher.

    ResponElimina
  5. Impresionante crónica,,, todo un ejemplo de superación y sacrificio. Ya sabes hay dias en los que todo sale mal, aunque por suerte estos son los mínimos.

    PD: Doy fe que M Jesús ni se canso ;)

    Toni (Sparring)

    ResponElimina
  6. Toda la carrera fue una pasada, y para acabarla con la lesión que tenía, hay que tener muchas narices ja ja.
    Enhorabuena a María Antonia, al Comando Andraitx y a todos los participantes.
    Vamossss equipoooo !!!!!

    ResponElimina
  7. Elena i Ramon, vareu fer la cursa que ja m'imaginava i amb una marca molt bona!!
    Roman, a mi ya me bastó el año pasado arrastrando la hernia, ahora le tocaba a ella. El año que viene en la Ultra me tocorá a mi sufrir de nuevo...
    Sparring, nos vemos en los entrenos de Andratx cuando quieras.
    Pep, t'he donat mil vegades gràcies però no són suficients...

    ResponElimina